Page 16 - Nën hijen e Kodrës së Gjelave

14 NËN HIJEN E KODRËS SË GJELAVE

Po, sigurisht, do të vijë edhe mamaja, – nxitoi t’i përgjigjej
pyetjes së të voglit Paulitis. Kur dëgjoi fjalën “mamaja”, çunaku
ia dha edhe një herë të qarës me të madhe. Me siguri po qante
prej surprizës, prej çasteve të mrekullueshme të festave. Më
vonë, kur ta kujtonin këtë mbrëmje, do të qeshnin me shpirt.
U bëri shenjë drejt divanit të gjerë pranë murit, sikur t’u
thoshte “Afrohuni dhe uluni”, e ia dha një të qeshure gjithë
nervozizëm.
Të gërricte veshët. Nuk ishte e qeshur nga shpirti: ai nuk
dinte të qeshte me zemër ose krejt i sigurt në vetvete. Mbërthyer
pas njëri-tjetrit, fëmijët hynë gjithë drojë në dhomë dhe u
ulën mu në buzë të divanit të butë. Nuk ia ndanin sytë burrit
zeshkan që bënte ecejake nëpër dhomën luksoze: shkonte nga
muri në mur, ndalej për ndonjë hop te dritarja, pastaj dilte në
korridor e kthehej sërish në dhomë. Fliste gjithë vrull, tregonte
për shkollën diku pranë Erglit, që e kishin përpirë flakët pardje.
Ishin djegur edhe të gjitha shkrimet e veta, por e kishte gjithçka
në kokë, ndaj mund t’i shkruante sërish. Dora e ashpër me
thonjtë e trashë e të zverdhur e fshiku prapë pirgun e fletëve.
Tha se para një viti, tamam në këtë periudhë, kalonte plot kohë
në kishë, shkonte përditë, madje edhe disa herë në ditë dhe
kjo e kishte shpëtuar, kjo e kishte kthyer atje, “te familja e tij”.
Kujtoi edhe të atin, që kishte vdekur në pranverë, atë që do të
kishte qenë gjyshi i tyre, si dhe të ëmën, që po i priste në shtëpi.
– Po ne i kemi mamatë tona, – tha vogëlushi më i rritur,
ndërsa shtrëngonte fort grushtet e vogla, si të donte të tregonte
se nuk do të kishte ngurruar t’i sulej burrit, po të ishte pak më
i rritur.
– Arvids, ti vazhdon të mbrosh bufin tënd.
Burri u ndal, vështroi fëmijët, përkuli kokën mënjanë,
pastaj u duk se sërish nuk po i shihte. I pushtuar befasisht nga