Page 15 - Nën hijen e Kodrës së Gjelave

Osvalds Zebris 13

– Kemi edhe një surprizë, – tha plaku, duke i ngritur duart
sikur po lutej, pastaj i hapi tej e tej e buzëqeshi. – Ju pret një
surprizë. Madje, – rrudhi buzët e për pak u lëshua të këndonte,
– është nga ato që do ta kujtoni gjithë jetën dhe nuk do ta ndani
nga goja.
Një prehje solemne e pushtoi të huajin, por duhej ende
shumë që ajo të mbërrinte gjer te fëmijët e tronditur. Ai ishte
gati të shpërthente në gaz, prej shendit e paqes që nuk e kishte
ndier prej vitesh. Më në fund, do të pushonte! Nuk do të ngjiste
më maja, nuk do ta vinin më në provë.
Plaku u ngrit e lëshoi përdhe pardesynë me astar të ngrënë,
ndezi dy prej llambadarëve të mëdhenj, llambat e gjelbra në
tryezat e të dyja dhomave, llambat e korridorit, atje ku ishin
fëmijët, si dhe ato të banjës luksoze. Sa herë ndizej një dritë,
ai ndryshonte ca e nga ca derisa doli se nuk ishte aspak plak,
por një burrë i fortë e plot besim në vetvete, diku te të dyzetat,
në mos edhe më i ri. Atë pamje plaku ia jepnin pardesyja e
dalëboje dhe çizmet e rrëgjuara bojëkafe. Ai u ul në buzë të
karriges pranë tryezës së zezë, hodhi sytë te një pirg fletësh dhe
pasi u mëdysh për një hop, e zhyti penën në kallamar dhe se
ç’shkarraviti ca fjalë në mes të fletës.
– Nesër është Krishtlindje... dhe do ta festojmë, do ta
festojmë të gjithë bashkë, – murmuriti dhe u zhyt në të thella.
Aroma e letrës i zgjoi kujtime, po mbase ishin edhe sytë e
ngrohtë të vajzës, ai vështrim turbullues si i së ëmës ose fytyra e
pakënaqur e vogëlushit.
– “Fëmijë të lumtur. Tre.”
Dukej sikur shihte përtej tyre. Pastaj, sikur diç t’i ishte
kujtuar, u lëshua në ca ecejake të shpejta tutje-tëhu, ndërsa fliste
nxitimthi.
– Nesër është dita e dhuratave, nën pemën e Krishtlindjes...