Page 16 - Nga veranda jote duket shtëpia ime

14 Nga veranda jote duket shtëpia ime

Ua tregoja shpesh miqve të mi, isha ca si i fiksuar pas këtyre,
derisa Xhorxha më tha: “Hiq dorë, s’na bën për të qeshur!”.
Dhe, ç’është e vërteta, kur i dëgjova nga goja e atij çerrit, s’më
bënë për të qeshur.
Racizmi është histori e shëmtuar. Këtë fjali të lexuar
me mijëra herë në faqen e parë të librave Feltrinelli s’e kisha
kuptuar kurrë plotësisht, deri atë çast. Teksa vështroja atë
çerrin të niste shfaqjen e tij, brenda vetes kisha një ndjesi
pafuqie para asaj që po ndodhte. Fytyrën, me gjasë, e kisha
më të bardhë se Xhorxha. Kur u kthye për të më parë, duhet
ta ketë vënë re. Ishte i vetmi njeri i shëndetshëm aty brenda.
Ku mutin ishte Andrea, ai që donte të ishte shqiptar?
Ai çerri nuk arriti ta çonte deri në fund barsoletën. Xhorxha
ia flakëriu me një shpullë.
– Debil! – Djali tani kishte një pëllëmbë të kuqe në faqe dhe
sytë e përlotur. – T’i menderosësh të tjerët, s’të bën ty një qenie
më pak të menderosur, përkundrazi! – Xhorxhas i kishin hipur
nervat keq, çfarë s’nxori nga goja.
Një vajze e ngjyer si lolo po i mbante leksion mbi racizmin
një kopeje adoleshentësh të dehur. Kur përfundoi, askush nuk
pipëtiu. Xhorxha u afrua dhe më puthi në faqe.
– Mos ua zgjat më, – tha. U kapardisa dhe i vështrova sikur
po ndaja mendjen në t’i zija me shqelma bythëve apo ta lija me
aq, por pastaj vendosa që s’ia vlente barra qiranë.
Ndërsa Xhorxha mori për nga dalja duke më tërhequr për
dore, drejtova dy gishtërinj drejt syve të mi e mandej nga çerri
i vogël dhe grupi i tij. Do t’ju ruaj, plehra! Veçanërisht ty!
Pastaj u ktheva dhe ndoqa Xhorxhan jashtë kafenesë.